Ogniste serca - Ewa Popławska

Ewa Popławska pisze w taki sposób, że „Ogniste serca” były jedną z najbardziej wyczekiwanych przeze mnie premier tego roku. Jest to drugi tom sagi i o ile w pierwszym („Pod złą gwiazdą”) autorka przeniosła nas do XVII-wiecznej Łodzi, którą oglądaliśmy oczami przedstawicieli różnych stanów, w szczególności mieszczan, o tyle teraz wędrujemy do XVII-wiecznego Gdańska. Miasto, choć bogatsze i mniej zniszczone niż Łódź, trawią wewnętrzne konflikty, a problemów z zewnątrz też nie brakuje. Aby rozwikłać spory, do Gdańska przyjeżdża sam król Jan III Sobieski ze swoją świtą, w której skład wchodzi znany czytelnikom pierwszego tomu chorąży koronny Konrad Jezierski. Tymczasem w podgdańskiej wiosce Stare Szkoty żyje rodzina Schulzów. Głowa rodziny, Daniel Schulz, to porywczy, ogarnięty ambicją człowiek; jego żona Wanda skrywa w sercu pilnie strzeżone tajemnice, a ich córka Ludwika (moja ulubiona bohaterka tej powieści!) to wolny duch - odważna dziewczynka, która nie chce biernie poddać się niedoli. Łącząc fakty historyczne z literacką fikcją, autorka w zaskakujący sposób splata losy chłopskiej rodziny z królewską świtą i dostojnikami. Znów jestem pełna podziwu dla researchu wykonanego przez Ewę i jej umiejętności operowania językiem, jakiego od dawna się nie używa. Nie chodzi tylko o starodawne słowa (na końcu książki jest pomocny słowniczek!), ale też o specyficzne wyrażenia czy budowę zdań, które razem tworzą unikalny klimat tej powieści i sprawiają, że czytelnik naprawdę ma wrażenie, że przeniósł się do XVII wieku. I choć były to czasy trudne i tym bardziej doceniam, że żyję we współczesności, to jednak nie chce się z nich wracać... Z żalem czytałam epilog i trzymam mocno kciuki za pracę nad kolejnym tomem, bo aż chciałoby się już mieć go w dłoni. Całym sercem polecam!