Zapomnij patrząc na słońce - Katarzyna Mlek

Czy wierzycie w sny? W ich proroczą i często złowieszczą moc? W ich symbolikę i znaczenie? Ja wierzę, że odzwierciedlają głęboko skrywane wspomnienia, które skrzętnie ukryły się w podświadomości i w trakcie snów pomału wyłażą z zakamarków naszej pamięci, atakują, dręczą, aby uderzyć i przywołać bolesne, ale i bliskie sercu wspomnienia. Niewątpliwie to, jakie mamy sny, czy są one przyjemne, czy koszmarne zależy od naszych doświadczeń, przeżyć, emocji, bodźców, które od chwili narodzin towarzyszą nam każdego dnia. W tej kwestii chyba nie ma żadnych wątpliwości. Jednak czy mogą być zwiastunem nadchodzącego dramatu? Katarzyna Mlek młoda, ambitna i obiecująca pisarka popełniła bardzo specyficzną i nietuzinkową powieść, która wprowadza w umysł czytelnika swoistą psychozę, burzy wewnętrzny spokój wyzwalając olbrzymie emocje. Emocje, które ściskają serce i uderzają w nie niczym ciężki i złowrogi tłok. Przytłaczają, smucą, męczą i sieją w głowie zamęt. Dawno żadna książka nie skłoniła mnie do tak wielu refleksji, minęło kilka dni, odkąd ją przeczytałam, a ja nadal nad nią rozmyślam, próbując wyłuskać kwintesencję. Mam wrażenie, że ciągle błądzę wokół Kruka, który w tej powieści jest istotnym i nieokreślonym symbolem. Tylko, czego? Olbrzymiej traumy, zaburzenia, chorego i pokręconego umysłu? Czy zwyczajnie ma za zadanie ukazać wewnętrzne bolączki, skrywane myśli, doznania małej, lękliwej dziewczynki, która w dorosłym życiu boryka się z konsekwencjami rodzicielskich zaniedbań, niebywałego okrucieństwa, samotności i braku poczucia bezpieczeństwa? Nieustannie próbuję zdemaskować, postać Kruka, odkryć jego prawdziwe oblicze i ciągle nie wiem, czego dokładnie symbolem był Kruk. Dochodzę do wniosku, że Kruka można interpretować na różne sposoby i tak naprawdę każdy czytelnik odbierze go zupełnie inaczej. Reasumując, książka "Zapomnij patrząc na słońce" Katarzyny Mlek, to bardzo oryginalna i niebanalna publikacja, która traktuje o niebywałym okrucieństwie względem małego dziecka, o szeroko pojętej patologii, o konsekwencjach niewłaściwego traktowania i błędach wychowawczych, o samotności i braku poczucia bezpieczeństwa i wreszcie o ogromnym smutku, bólu, strachu, który towarzyszy najpierw małej dziewczynce, a następnie dorosłej już kobiecie. Kobiecie zagubionej w nadmiarze złych doświadczeń, która sama popada w swoisty obłęd i stagnację. Ta książka wstrząsa i smuci, jest bardzo mroczna, nostalgiczna, nasycona tragicznymi wydarzeniami. Jeżeli lubicie literaturę, która wywołuje w głowie swoistą psychozę, boli, dręczy, skłania do refleksji i zaburza wewnętrzny spokój, to jest to książka dla Was. Chociaż pewnie, każdy czytelnik zinterpretuje ją po swojemu, wszystko zależy od usposobienia i wrażliwości, od oczekiwań i czytelniczych upodobań. "Zapomnij patrząc na słońce" stała się dla mnie powieścią, która zaburzyła mój spokój, poruszyła, wstrząsnęła, zasmuciła i mocno zapadła w pamięć bowiem w bardzo oryginalny i niesztampowy sposób ukazała problem, z którym zmaga się współczesne społeczeństwo, ukazała patologię, która od wieków szerzy się dookoła nas, odwieczną walkę dobra ze złem oraz konsekwencje złych metod wychowawczych, które mają wpływ na dalsze życie. Polecam! Dodam, że okładka urzekła mnie od pierwszego spojrzenia, jest bardzo klimatyczna, fascynująca i ogromnie niepokojąca. Cała recenzja: http://nieterazwlasnieczytam.blogspot.com/2015/09/zapomnij-patrzac-na-sonce-katarzyna-mlek.html